Salento i Valle de Cocora

Okoliczna natura jest jednym z głównych powodów, dla których turyści gromadnie zjeżdżają się w okolice Salento. Wszystko odbywa się przy tym w klimatach eko, bio i w ogóle miłości do Pachamamy oraz kolumbijskiej ziemi. W pobliżu miasteczka można odwiedzić jedną z kilkunastu plantacji, produkujących głównie kawę albo kakako. O walorach uprawy kakao akurat się nie wypowiem, bo nie wystarczyło nam na nią czasu, ale wizyta na farmie kawy była naprawdę super. Zwiedzanie przyjmuje w sumie formę warsztatów, podczas których nie tylko można wypić najlepszą kawę na świecie, ale i zobaczyć cały proces, jaki ta roślina przechodzi od maleńkiego ziarenka do porannej kolejki pod ekspresem w zakładzie pracy. Ogólnie w takim momencie człowiek uświadamia sobie, jak wielkim ignorantem jest w kwestii kawy, bo w zasadzie każdy element procesu jej produkcji ma wpływ na finalny smak napoju. I nie są to bynajmniej różnice czysto kosmetyczne, bo faktycznie kawę na farmie serwowali doskonałą. 

Żeby dodatkowo dopełnić wrażenia z wizyty, turyści zaganiani są też na jakiś czas do zbiorów samych owoców kawy. Do tej czynności wydawany jest oczywiście podstawy sprzęt BHP w postaci sombrero oraz koszyczka na zbiory, po czym gringos kierowani są na stanowiska pracy na pobliskich stokach. Warto założyć do tej czynności solidne buty, bo jeśli akurat wcześniej trochę popada, to w zwykłych adidasach bardzo łatwo wyrżnąć na ziemię. Ogólnie rzecz biorąc jest to praca niewdzięczna, kontuzjogenna i jak to zwykle z takimi bywa, słabo płatna. Miejscowy robotnik za kilogram zebranych owoców dostaje 1000 pesos, czyli mniej więcej 1 złotówkę. Zakładając więc nawet wyjątkową sprawność niektórych Kolumbijczyków w tym zakresie, w żaden sposób nie jest to lukratywne zajęcie.

Dobra, dość zresztą o kawie, bo jak ktoś chce sobie posłuchać nowinek rolniczych, to sobie może włączyć Agrobiznes. W okolicach Salento znajduje się bowiem jedno z najbardziej fotogenicznych miejsc w całej Kolumbii i to właśnie tam przede wszystkim ciągnie większość podróżnych. Mowa oczywiście o wściekle zielonej Valle de Cocora (Dolinie Cocora), położonej raptem 10 kilometrów od miasteczka.

Do Doliny Cocora, jak też i do innych atrakcji w sąsiedztwie, dojeżdża się z Salento jeepami, nazywanymi pieszczotliwie “willisami”. Ta druga nazwa jest zresztą znacznie bliższa nomenklatury producenta, bo wykorzystywany w Salento model pojazdu to Willys MB, zaprojektowany w USA jeszcze za ostatniej Wojny Światowej. Wycieczka takim jeepem to przy okazji przeżycie samo w sobie, już pomijając nawet cel wyjazdu. W pełni komfortowo w willisie mieści się jakieś 9 osób, w tym kierowca i 6 osób na pace. W praktyce turyści zwykle jeżdżą po 12-14 osób, w zależności od odwagi i gabarytów, natomiast miejscowi podobno pakują się do nich nawet i po 30-tu, bardziej trzymając się pojazdu, niż realnie w nim siedząc. Nie muszę chyba dodawać, że Kolumbijczycy są raczej wyluzowani w sprawie przepisów ruchu drogowego.

Bardzo chcieliśmy wyrobić się na miejscu z przejściem najdłuższej trasy, najlepiej jeszcze przed tłumami innych zwiedzających, dlatego do Valle de Cocora ruszyliśmy jednym z pierwszych jeepów o poranku. Życie najwyraźniej wyczuło nasze ambitne plany, bo w gratisie dostaliśmy na start kilka kilometrów spaceru więcej. Okazało się, że spory kawałek od wejścia do parku uszkodził się jeden z mostków. Chociaż willis to maszyna nie do zajechania, to jednak nad rzeką nie przefrunie. Kierowcy podziękowali więc grzecznie pasażerom i wskazali im dalszą drogę stromo pod górę, pocieszając przy okazji “że to już niedaleko”.

Po dotarciu na start właściwego szlaku byliśmy już lekko zmachani, ale dziarsko ruszyliśmy przed siebie. Co ciekawe, formalnie Valle de Cocora stanowi część parku narodowego Los Nevados, ale za wejście na poszczególne ścieżki i tak trzeba dodatkowo zapłacić właścicielowi pobliskiego pola. Nie wchodziliśmy jednak w dyskusje na temat podstaw takiej opłaty i grzecznie zrekompensowaliśmy panu Kolumbijczykowi deptanie jego nieużytków. Jako że jeszcze pogoda tego dnia dopisała, szło się przyjemnie, choć faktycznie momentami szlak bywał średnio oznaczony i niekiedy wymagający. W zasadzie największym zagrożeniem było ryzyko… przegapienie szczytu, a dokładniej to znajdującego się pod nim najwyżej położonego punktu widokowego. Nawet w takim wypadku nie byłaby to jednak poważna strata, bo najładniejsze widoki i tak znajdowały się już na drodze powrotnej, czyli na drugiej, łatwiejszej trasie na szczyt.

Rosły wzdłuż niej przede wszystkim dziesiątki nieprawdopodobnie wielkich palm woskowych, stanowiących główny symbol Valle de Cocora. Rośliny te potrafią osiągnąć nawet 60 metrów wysokości, aczkolwiek ile dokładnie miały widziane przez nas okazy, to nie próbuję nawet zgadywać. Przy okazji, nazywają się palmami woskowymi, bo – tu niespodzianka- kiedyś pozyskiwano z nich wosk. Teraz jednak znajdują się pod ścisłą ochroną, bo dużo lepszy interes robi się mimo wszystko na turystach. Schodząc jeszcze dalej odkryliśmy w końcu ostatnią z dostępnych tras, acz jest to określenie lekko na wyrost. Spod samego parkingu prowadziła bowiem kilkusetmetrowa ścieżka pod dwa główne punkty widokowe, na których można było  zrobić sobie zdjęcia ze wspomnianymi palmami. Jak tłumaczyli nam to miejscowi, Kolumbijczycy co do zasady nie bardzo lubią spacery po górach czy też inne formy wysiłku. Z tego powodu idealnym sposobem zwiedzania przez nich parków narodowych jest zostawienie samochodu jak najbliżej głównej atrakcji, pstryknięcie kilku fotek i powrót do domu.

Zadowoleni z widoków i odrobiny ruchu, wróciliśmy na ostatnią noc do sielskiego Salento. Muszę przyznać, że grając w makao na rynku o zachodzie słońca i z zimnym piwkiem w dłoni można je było naprawdę polubić. Poznani tu Kolumbijczycy opowiadali przy okazji, że cała okolica w ogóle jest jakby małą enklawą spokoju na tle reszty kraju. Podobno nawet w najgorszych latach 80-tych i 90-tych było tu dość bezpiecznie, chociaż Salento i Medellin dzieli niewiele ponad 200 kilometrów. Z kolei według niektórych źródeł, lokalna przyroda i architektura była też jedną z głównych inspiracji do powstania “Magicznego Encanto” Disneya. Tak czy inaczej, jest to z pewnością jedno z najładniejszych miejsc w całej Kolumbii i cieszyliśmy się, że udało się je odwiedzić.