Minca i Park Tayrona

Minca – raj hipisów i ornitologów

W ostatnich godzinach wędrówki z Ciudad Perdida rozmawialiśmy z innymi uczestnikami o naszych planach na najbliższe dni. Część z nich planowała wylegiwać się na plaży, inni sączyć drinki w hotelu, natomiast my postanowiliśmy jechać do położonej w górach Minci. Słynie ona przede wszystkim z ładnych widoków i licznych tras spacerowych, przez co może wydawać się dość kontrowersyjnym wyborem po czterech dniach łażenia po dżungli w upale. Z drugiej strony w naszym planie wyjazdu nijak inaczej nie chciała się zmieścić, więc stanęło na tym, że albo odwiedzimy ją prosto po wspomnianym marszu katorżnika, albo wcale. Alternatywą byłoby pewnie leżenie nad basenem, czego mój chłopski organizm mógłby nie wytrzymać jeszcze bardziej niż kolejnych dni aktywnego wypoczynku.

Poza ładnymi widokami, Minca ma też jedną, pozornie nieistotną zaletę: jest tam zwykle o kilka stopni chłodniej niż nad wybrzeżem Morza Karaibskiego. Niby nic, a jednak po kilku dniach całodobowej sauny każde ochłodzenie stanowi ulgę. To trochę tak, jakby wejść upalnym latem do klimatyzowanego sklepu – na początku przyjemnie, a po kilku chwilach, wiadomo, zapalenie górnych dróg oddechowych. Jak pokazały kolejne dni, wspomniana analogia okazała się, niestety, całkiem trafna, chociaż winna była temu nie sama pogoda, a raczej kolumbijska kultura jazdy. Już w innych częściach świata zaobserwowałem uciążliwą prawidłowość, że im gorętszy klimat, tym miejscowi chętniej ustawiają klimatyzację na jak najniższą możliwą temperaturę. W efekcie wejście do samochodu to jak przejście z piekarnika do zamrażalki, a jakby nie patrzeć, żadne z wymienionych nie jest naturalnym biomem rodzaju ludzkiego. Oczywiście, na nas działa to jak na typową Anetkę z HR-ów, bo mniej więcej po kilku minutach takiej jazdy mamy już chore zatoki i inne powiązane z nimi dolegliwości. Tym razem do takiego auta zdarzyło nam się wejść kilka minut po prysznicu na koniec trekkingu z Ciudad Perdida.

Siedząc już w autobusie do Mince w zasadzie rozumieliśmy, dlaczego ta niewielka miejscowość jest tak popularna wśród turystów. Górzysty krajobraz w połączeniu z bujną roślinnością sprawiał wrażenie, że jedzie się na wycieczkę w samo serce dżungli. Problem w tym, że … my właśnie ze wspomnianej dżungli wróciliśmy, przez co widoki nie wzbudzały w nas aż tak dużych emocji. Najwidoczniej kontaktu z naturą przez ostatnie dni mieliśmy aż nadto, bo po dotarciu na miejsce w pierwszej kolejności ruszyliśmy na poszukiwanie czynnej pralni, zamiast podziwiać uroki tropikalnego lasu.

W Mince mieszka na co dzień około tysiąca miejscowych i pewnie drugie tyle albo i więcej turystów. Z jakiegoś powodu stała się też popularna wśród tak zwanych backpackerów i lekko hippisujących podróżnych, przez co w wiosce panuje charakterystyczny klimat. Na każdym kroku znajdziemy tu sklepiki lub bary serwujące różnego rodzaju grzybki, zioła albo tysiące innych substancji, pozwalające wrzucić swój mózg na rollercoaster. Do mnie akurat taki klimat niespecjalnie przemawia, bo wielkim smakoszem narkotyków nigdy specjalnie nie byłem. Muszę za to przyznać, że pomimo swoich niewielkich rozmiarów, Minca posiada rozbudowane zaplecze gastronomiczno-barowe. Znalazło się w niej nawet miejsce na mały browar, który warzy dobre, rzemieślnicze piwa i jeszcze sprzedaje je w tak ładnych butelkach, że szkoda byłoby ich nie kupić. W swojej ofercie ma nawet trunek z dodatkiem liśćmi koki, choć tego akurat nie miałem okazji spróbować.

Główną atrakcją Minci jest jednak otaczająca ją przyroda, którą można oglądać i doświadczać na wiele sposobów. Tym razem odpuściliśmy sobie wszystkie mniej lub bardziej zorganizowane wycieczki i szwędaliśmy się po okolicy na własną rękę. W pobliżu miasteczka znajduje się choćby kilka wodospadów, które ściągają turystów poszukujących ochłody i ładnych foteczek. Swoją drogą, jeden z nich – cascada de Marinka – ma zupełnie nielatynoską nazwę, ale nigdzie nie udało mi się znaleźć dowodów na jej potencjalnie słowiańskie pochodzenie. Otoczenie wodospadu to już za to przejaw zupełnie lokalnej przedsiębiorczości, bo znajduje się on na terenie prywatnym, na którym powstał niewielki park. Na miejscu można wykąpać się w naturalnym basenie pod wodospadem, wypić dobrą kawę (jak zresztą wszędzie w Kolumbii) i w ogóle wypoczywać na hamaku, o ile tylko ktoś potrafi usiedzieć w jednym miejscu bez wyraźnego celu.

Ornitologiczny wstępniak nie pojawił się w tym tekście przez przypadek. Jedną z popularniejszych aktywności w Mince jest oglądanie ptaków lub – jak to poważniej brzmi po angielsku – “bird watching”. Poszukiwać ich można z przewodnikiem i lornetką albo po prostu łażąc na własną rękę po wsi i gapiąc się przed siebie w sposób zupełnie niezorganizowany. Jako że dotychczas ani u siebie ani u swojej żony nie zdiagnozowałem przesadnego zainteresowania ornitologią, zgodnie wybraliśmy drugą wersję, niespecjalnie przy tym licząc na jakiekolwiek sukcesy. Spacerując bez celu gdzieś po skraju wioski zauważyliśmy nagle na niebie jakiś ruch, a po chwili gałęzie pobliskiego drzewa ugięły się tak, jakby wskoczył na nie dorodny kurczak. Moja szczątkowa wiedza przyrodnicza podpowiadała mi jednak, że nawet w Kolumbii nie ma kurczaków latających kilkanaście metrów nad ziemią, więc podeszliśmy bliżej zbadać to zjawisko. Jakie było nasze zdziwienie, kiedy na drzewie zobaczyliśmy prawdziwego tukana, a w zasadzie całe ich stado. W jednej chwili z całkowitych ignorantów w kwestiach ornitologii staliśmy się zapalonymi miłośnikami “bird watchingu”. Do końca dnia biegaliśmy już z aparatem po krzakach, aby tylko zobaczyć jeszcze raz te egzotyczne ptaki i uchwycić je na jakimś zdjęciu. Z tych emocji wieczorem zamówiliśmy też w barze po jednym “Happy Tucan”, ze wspomnianego wcześniej lokalnego browaru.

Następnego dnia obudziły nas pod oknem dźwięki wystrzałów i … bębnów. Zaciekawiony wyjrzałem na balkon, z którego było widać główny plac wioski i znajdujący się na nim kościół. Źródło hałasu szybko się wyjaśniło, bo uliczkami Minci szła poranna parado-procesja, ewidentnie zmierzająca do świątyni. Kolumbijczycy nie byliby jednak sobą, gdyby takiego wydarzenia nie uświetnili odpowiednio głośno, dlatego też masowo zaczęli puszczać fajerwerki. O tej porze wywoływały one wyłącznie efekty dźwiękowe, ale najwidoczniej było to rozwiązanie akceptowalne w miejscowej kulturze. Niestety, moja partnerka życiowa była zauważalnie mniej zainteresowana widowiskiem, bo obudziła się już z początkami anginy, będącej efektem wczorajszej przejażdżki w mocnej klimatyzacji. Żona została jeszcze w łóżku, a ja pobiegłem oglądać wspomnianą procesję z bliska. Jak się okazało, powody do imprezy były podwójne, bo tego dnia wypadało jakieś święto tutejszej parafii oraz któregoś z setek wydań Maryi, będącej akurat patronką danego kościoła. Jak dla mnie wychodziło to na to samo, ale starsza pani cierpliwie wytłumaczyła mi, że to wyjątkowa okazja i dlatego uroczysta procesja jest jak najbardziej wskazana. Nie zrozumiałem za to za bardzo, dlaczego obchody tego święta wymagają fajerwerków o 9 rano i odniosłem wrażenie, że była to inwencja własna podekscytowanych wiernych. Nie mieliśmy też okazji wziąć udziału w dalszej części wydarzenia, bo nasz krótki pobyt w Mince dobiegał końca i wypadało przemieścić się jakoś do naszej nowej miejscówki pod parkiem Tayrona.